Μπούρμπερη 2

Προσωπικά ο βάλτος δεν μου αρέσει....

Γι αυτό διάλεξα πολύ προσεκτικά τα μονοπάτια που ακολούθησα όταν αποφάσισα να ακολουθήσω το δρόμο της μουσικής. Αν και κόσμος μας είναι "βαλτωμένος", η ζωή μας μπορεί να έχει οάσεις. Και ο καθένας μπορεί να ψάξει να τις βρει για να μπορέσει να αντισταθεί στο βάλτο.

Η μουσική της Αφρικής και των περιοχών όπου μεταφέρθηκαν οι κάτοικοί της. Μια μουσική που μου δίνει ζωή, που με μεταφέρει σε μαγικές διαθέσεις, καθησυχάζοντάς με για τον βάλτο γύρω μου. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι έχουν στην ιστορία τους μεγάλα βάσανα, περιβαλλοντολογικά (ζουν σε ζούγκλες και ερήμους...) αλλά και κοινωνιολογικά (αυτός ο λευκός έχει τεράστια ανάγκη να επιβεβαιώνεται πάντα με τον χειρότερο τρόπο..). Έφεραν την ισορροπία στη ζωή τους δημιουργώντας μουσική με βάση την άμεση καθημερινότητά τους, μουσική που επιτρέπεται- αν όχι επιβάλλεται- σε κάθε μέλος της όποιας κοινότητας ανήκει, να συμμετέχει ενεργά. Εκεί η όαση της μουσικής ανήκει σε όλους, είναι κάτι απαραίτητο και καθημερινό, και συνοδεύει κάθε στιγμή της ζωής.

Τα παιδιά. Οι μαθητές μου. Μαζί τους μαθαίνω να κοιτάω τη ζωή από άλλα πρίσματα, πολλά και διαφορετικά, σαν τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Τα παιδιά μέσα στη μουσική αποκτούν μια μαγική υπερένταση, τα μάτια λάμπουν, και τα κουτσοδόντικα χαμόγελα αστράφτουν. Τα παιδιά που χάνονται στον λαβύρινθο της μουσικής και δεν πρόκειται ποτέ να βγουν ποτέ από αυτόν, βουτούν σε μια άλλη όαση.

Γίνονται οι δάσκαλοι, οι φίλοι και συνάδελφοι μου. Ίσως από τις πιο σημαντικές οάσεις που έχω συναντήσει σε αυτή τη διαδρομή. Προχωράμε μαζί στηρίζοντας ο ένας τον άλλο σε ένα μεγάλο μονοπάτι όπου ο καθένας ψάχνει να βρει τα δικά του κακοτράχαλα μονοπάτια, με την ελπίδα ότι θα μας βγάλει σε μια ονειρική παραλία..

Ο κόσμος της τέχνης με όλα του τα παρκλάδια και τους ανθρώπους του είναι η όμορφότερη όαση όπου μπορεί κάποιος να ανήκει.....

Γιατι ακούω κόκκινο 105.5

Γιατί ακούω Κόκκινο 105.5...

Γεννήθηκα σε αριστερό περιβάλλον. Δεν είχα επιλογή. Οι αριστερές απόψεις και στάσεις ζωής μπήκαν βαθιά μέσα στο dna μου. Στην εφηβεία όπως ήταν λογικό και αναμενόμενο αμφισβήτησα. Δεν ήθελα καμία σχέση με την πολιτική, και δεν ήθελα καμία σχέση με αυτό που εκλάμβανα ως καταπίεση της καλλιτεχνικής και ψυχικής ελευθερίας μου. Έφυγα και για κάποια χρόνια στο εξωτερικό και έχασα τις επαφές μου με την ελληνική πραγματικότητα. Έλα όμως που η πραγματικότητα μου ήταν και είναι πάντα η αριστερά, και έβγαινε πάντα μπροστά μου στις πολιτικές συζητήσεις. Σιγά, σιγά την αποδέχθηκα χωρίς να φανατιστώ και χωρίς να οργανωθώ. Βρήκα τρόπους να την υπηρετήσω υποχθόνια μέσα από την δουλειά μου-αυτόνομα.

Με τα γεγονότα του Δεκέμβρη 2008, με περιτριγύριζαν μνήμες που δεν ήταν δικές μου. Ήταν αυτές από τις ιστορίες και τις διηγήσεις των παππούδων και γονιών, αλλά και από τα βιβλία της Ζωρζ Σαρρή τα οποία καταβρόχθιζα στην παιδική μου ηλικία. Ήθελα να ξέρω τα πάντα που συνέβαιναν όχι μόνο στην Αθήνα αλλά και σε όλη την Ελλάδα, κάθε στιγμή, κάθε λεπτό. Όμως δεν είμαι σε καμία οργάνωση ώστε να τα μαθαίνω όλα από πρώτο χέρι. Πήγα σχεδόν σε όλες τις πορείες αλλά εκεί μάθαινα μόνο αυτά που έβλεπα... Και αυτό δεν ήταν αρκετό.

Είπα τότε στη μητέρα μου ότι δεν ξέρω από που να ενημερωθώ, ότι οι ειδήσεις λένε μόνο ψέμματα. Και μου είπε άκου το Κόκκινο. Έτσι μπήκε στη ζωή μου αυτός ο ραδιοφωνικός σταθμός... Πράγματι, μπορούσα να πηγαίνω στο μάθημά μου και να μάθω ότι κυνηγάνε δημοσιογράφους, ή ότι χτυπάνε μεσήλικες, ότι καταστρέφουν πάρκα 5 η ώρα το πρωί, ότι προσπαθούν να δολοφονήσουν ανθρώπους που αγωνίζονται για τα δικαιώματα των συνανθρώπων τους. Στο Κόκκινο άκουσα έγκυρες ειδήσεις. Ωραία, και;;

Το θέμα είναι γιατί συνέχισα να τον ακούω. Διότι από τότε δεν έχει περάσει μέρα που να μην συντονιστώ στο 105.5 έστω και για μια μόνο ώρα. Αυτό που με εκανε καθημερινή ακροάτρια είναι ότι το Κόκκινο είναι γεμάτο χαρούμενους ανθρώπους. Και έτσι μπόρεσα να δω μια αριστερά έτσι όπως την ήθελα. Χρωματιστή και φωτεινή. Η σοβαροφανής εικόνα της αριστεράς σβήστηκε. Αυτή η εικόνα που την ήθελε μουντή και γκρίζα έφυγε. Ίσως να μην ήταν ποτέ έτσι, δεν ξέρω. Μπορεί να είναι απλά οι άνθρωποι γύρω μας έτσι. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ένιωθα μια αριστερά σκοτεινή, η οποία φωτίστηκε...

Μπόρεσα να ταυτιστώ, να ακούσω φωνές που εκφράζανε τη δικιά μου σκέψη. Είδα ότι ένας πυρήνας από αυτό τον χώρο σκέφτεται, κινείται, και εκφράζεται με έναν τρόπο πολύ κοντά στον δικό μου.

Γι αυτό ακούω Κόκκινο.

Σας ευχαριστώ όλους γιατί χρωματίσατε τη ζωή μου ακριβώς όπως την ήθελα να χρωματίσει.....

Μπούρμπερη 1

Περπατώντας το δρόμο της μουσικής ανακάλυψα αμέτρητα μονοπάτια. Άλλα πάνε από δω και άλλα από εκεί. Διασταυρώνονται, χωρίζουν, ενώνονται, και χωρίζουν ξανά. Σαν μια σπείρα που κάθε δαχτυλίδι της έχει γραμμές που το ενώνουν με το δίπλα, ή και το παραδίπλα...

Στην αρχή της διαδρομής μου γελούσα με την φράση "η μουσική είναι μια." Χιλιάδες πολιτισμοί με διαφορετικά είδη ο καθένας, με κουλτούρες και υποκουλτούρες.

Σιγά σιγά είδα ότι το ένα είδος εξαρτάται από το άλλο, έμμεσα ή άμεσα. Η Τζαζ δεν θα υπήρχε χωρίς την κλασσική μουσική, ούτε μεγάλο μέρος της μουσικής της Καραϊβικής. Όπως και τα παραπάνω είδη δεν θα υπήρχαν χωρίς την Αφρικάνικη μουσική κουλτούρα. Η ελληνική παραδοσιακή μουσική εξελίχθηκε με τη βοήθεια της βαλκανικής και της τουρκικής, ή και το ανάποδο. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ποιος ήταν πρώτος. Η τουρκική μουσική πήρε από την Περσία, και η Περσία από την Νότια Ασία (Πακιστάν, Ινδία, Μπαγκλαντές) και αντίστροφα.

Η μουσική των λαών αλληλοεξαρτάται...Ταξιδεύει, περνάει ωκεανούς και περνάει βουνά. Όταν φτάσει σε ένα μέρος κάθεται και αναμειγνύεται χωρίς φόβο και πάθος με τον τόπο και τους ανθρώπους του. Δεν κοιτάει χρώμα και τάξη, κοιτάει μόνο πού θα βρει ανθρώπους που την έχουν ανάγκη και που θέλουν να εκφραστούν μέσα από αυτή.

Πλέον όλοι όσοι ζούμε σε περιοχές με tv, ραδιόφωνο και internet έχουμε ακούσει και χορέψει με είδη, που μέσα τους κρύβουν άλλα είδη, που μέσα τους κρύβουν άλλα είδη, χωρίς εμείς να υποψιαζόμαστε πόσοι πολιτισμοί έχουν βοηθήσει για την δημιουργία του ακούσματος που φτάνει στα αυτιά μας.

Μέρος του εαυτού μας είναι και οι άλλοι. Πόσα έχουμε πάρει και πόσα έχουμε δώσει χωρίς καν να τους γνωρίσουμε. Τώρα που είναι δίπλα μας αντί να "ρουφήξουμε" τον πολιτισμό που φέρνουν, τους διώχνουμε. Διώχνουμε το ποτάμι αυτό που μας ανανεώνει το βάλτο μας.

Προσωπικά ο βάλτος δεν μου αρέσει.....