Μετρό. Όλοι θέλουν να μπουν αμέσως στο βαγόνι πριν αδειάσει. Έχουν μια αρρωστημένη βιασύνη, αδικαιολόγητη. Μπαίνουν πριν αδειάσει, και σε σπρώχνουν ξανά μέσα. Και όλα αυτά για να κάτσουν στη θέση που μόλις άφησες ελεύθερη.
Κάποιες φορές γελάω, άλλες τους αγνοώ, ενώ αρκετές θα θυμώσω και θα φωνάξω κάποια εξυπνάδα. Πολλές φορές όμως μπαίνω σε σκέψεις. " Να γιατί έχουμε καταντήσει έτσι.." Μήπως από την συμπεριφορά μας στους δημόσιους χώρους, μπορεί κανείς να καταλάβει γιατί η χώρα μας έχει πάρει τον κατήφορο?
Ο καθένας από εμάς ζει σε ένα δικό του κουτάκι, λίγο σαν από πλέξι γκλας, αγνοώντας τα συναισθήματα των άλλων, τις ανάγκες του δίπλα.
Το χειρότερο της υπόθεσης είναι ότι διαιωνίζουμε το χάος, καθώς τα παιδιά, σαν σωστά σφουγγάρια, αποτυπώνουν όλες τις εγωκεντρικές μας συμπεριφορές...
Πολιτισμός σημαίνει σεβασμός, σημαίνει κατανόηση, σημαίνει εκτιμώ αυτό που έχω και αυτό που κάνω. Πολιτισμός είναι αλληλεγγύη, είναι ένα ειλικρινές χαμόγελο. Χωρίς αυτά, καμία πολιτιστική ενέργεια δεν έχει ουσία, ούτε τα μουσεία, ούτε οι διάφορες εκδηλώσεις ανακύκλωσης, ούτε τίποτα. Δεν είμαστε πολιτισμένοι γιατί δεν μπαίνουμε στην θέση του άλλου.
Τα παιδιά όμως όταν νιώθουν ασφάλεια είναι πολιτισμένα. Χαμογελούν, βοηθάνε, καταλαβαίνουν.
Και για άλλη μια φορά καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα: Αν θέλουμε πολιτισμό ας τον κάνουμε συνειδητό στα παιδιά μας. Μόνο έτσι θα μάθουμε και εμείς οι ίδιοι να είμαστε πολιτισμένοι.
