tag:blogger.com,1999:blog-90682201872962667042023-11-15T17:02:00.460+02:00ΣΚΕΨΕΙΣ ...και μπουρμπερηbiankahttp://www.blogger.com/profile/18113963778628873484noreply@blogger.comBlogger5125tag:blogger.com,1999:blog-9068220187296266704.post-14071618235657875462009-11-05T23:13:00.006+02:002009-11-06T00:13:55.123+02:00ΜΠΟΥΡΜΠΕΡΗ 3 - O ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΘΕΛΕΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΟΥΣ...Αθήνα, κέντρο και βιάζομαι να πάω στο μαθητούδι μου. Δεν θέλω να αργήσω γιατί τότε θα αργήσω και στο δικό μου μάθημα μετά, κάτι που δεν θέλω καθόλου. Και δεν μου αρέσει να κάνω βιαστικό και πιεσμένο μάθημα στα παιδάκια μου. Θέλω να περάσω το δρόμο, από το φανάρι κανονικά, και μπροστά μου ανοίγεται ένα χάος.. Μου θυμίζει tetris. Τ' αυτοκίνητα είναι στοιβαγμένα πάνω στη διάβαση στραβά, χωμένα όπου μπορεί να χωρούν, και τα μηχανάκια κλείνουν κάθε μικρό πέρασμα.. Εγώ βιάζομαι απλά, η γιαγιά και ο παππούς όμως κουτσαίνουν, ενώ η μαμά σέρνει ένα καρότσι, ή ψώνια, όσο ο άνθρωπος σε καροτσάκι ούτε συζήτηση... Το πιο αστείο είναι ότι αν και έχουν όλοι λάβει θέσης μάχης, μπροστά τους ξανοίγεται ένα υπέροχο μποτιλιάρισμα, και κανείς δεν θα πάει πουθενά... <div><br /></div><div>Μετρό. Όλοι θέλουν να μπουν αμέσως στο βαγόνι πριν αδειάσει. Έχουν μια αρρωστημένη βιασύνη, αδικαιολόγητη. Μπαίνουν πριν αδειάσει, και σε σπρώχνουν ξανά μέσα. Και όλα αυτά για να κάτσουν στη θέση που μόλις άφησες ελεύθερη.</div><div><br /></div><div>Κάποιες φορές γελάω, άλλες τους αγνοώ, ενώ αρκετές θα θυμώσω και θα φωνάξω κάποια εξυπνάδα. Πολλές φορές όμως μπαίνω σε σκέψεις. " Να γιατί έχουμε καταντήσει έτσι.." Μήπως από την συμπεριφορά μας στους δημόσιους χώρους, μπορεί κανείς να καταλάβει γιατί η χώρα μας έχει πάρει τον κατήφορο?</div><div><br /></div><div>Ο καθένας από εμάς ζει σε ένα δικό του κουτάκι, λίγο σαν από πλέξι γκλας, αγνοώντας τα συναισθήματα των άλλων, τις ανάγκες του δίπλα.</div><div><br /></div><div>Το χειρότερο της υπόθεσης είναι ότι διαιωνίζουμε το χάος, καθώς τα παιδιά, σαν σωστά σφουγγάρια, αποτυπώνουν όλες τις εγωκεντρικές μας συμπεριφορές...</div><div><br /></div><div>Πολιτισμός σημαίνει σεβασμός, σημαίνει κατανόηση, σημαίνει εκτιμώ αυτό που έχω και αυτό που κάνω. Πολιτισμός είναι αλληλεγγύη, είναι ένα ειλικρινές χαμόγελο. Χωρίς αυτά, καμία πολιτιστική ενέργεια δεν έχει ουσία, ούτε τα μουσεία, ούτε οι διάφορες εκδηλώσεις ανακύκλωσης, ούτε τίποτα. Δεν είμαστε πολιτισμένοι γιατί δεν μπαίνουμε στην θέση του άλλου. </div><div>Τα παιδιά όμως όταν νιώθουν ασφάλεια <i>είναι </i>πολιτισμένα. Χαμογελούν, βοηθάνε, καταλαβαίνουν.</div><div>Και για άλλη μια φορά καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα: Αν θέλουμε πολιτισμό ας τον κάνουμε συνειδητό στα παιδιά μας. Μόνο έτσι θα μάθουμε και εμείς οι ίδιοι να είμαστε πολιτισμένοι.</div>biankahttp://www.blogger.com/profile/18113963778628873484noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9068220187296266704.post-3079920704368855962009-07-24T13:49:00.002+03:002009-07-24T13:55:49.856+03:00Παρενθετικό και εκτός μπούρμπερης (πάει στις οάσεις...)<span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_0">Ήταν</span> <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_1">ένας</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_2">γερογάτουρας</span><div><span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_3">μεγάλος</span> και <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_4">τρανός</span></div><div>που <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_5">πάνω</span> <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_6">από</span> <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_7">όλα</span> <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_8">ήτανε</span> <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_9">βασιλικός</span>.</div><div><br /></div><div><span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_10">Όλους</span> μας <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_11">αγάπαγε</span> και <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_12">ήτανε</span> <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_13">γλυκός</span></div><div>τον <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_14">ραπανάκι</span> <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_15">μόνο</span> <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_16">έδερνε</span> αν <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_17">ήταν</span> <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_18">σπαστικός.</span></div>biankahttp://www.blogger.com/profile/18113963778628873484noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9068220187296266704.post-89108858398391143752009-06-23T18:25:00.014+03:002009-07-16T17:00:47.625+03:00Μπούρμπερη 2<div style="text-align: justify;">Προσωπικά ο βάλτος δεν μου αρέσει....</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> Γι αυτό διάλεξα πολύ προσεκτικά τα μονοπάτια που ακολούθησα όταν αποφάσισα να ακολουθήσω το δρόμο της μουσικής. Αν και κόσμος μας είναι "βαλτωμένος", η ζωή μας μπορεί να έχει οάσεις. Και ο καθένας μπορεί να ψάξει να τις βρει για να μπορέσει να αντισταθεί στο βάλτο.</div><div style="text-align: justify;"> </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η μουσική της Αφρικής και των περιοχών όπου μεταφέρθηκαν οι κάτοικοί της. Μια μουσική που μου δίνει ζωή, που με μεταφέρει σε μαγικές διαθέσεις, καθησυχάζοντάς με για τον βάλτο γύρω μου. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι έχουν στην ιστορία τους μεγάλα βάσανα, περιβαλλοντολογικά (ζουν σε ζούγκλες και ερήμους...) αλλά και κοινωνιολογικά (αυτός ο λευκός έχει τεράστια ανάγκη να επιβεβαιώνεται πάντα με τον χειρότερο τρόπο..). Έφεραν την ισορροπία στη ζωή τους δημιουργώντας μουσική με βάση την άμεση καθημερινότητά τους, μουσική που επιτρέπεται- αν όχι επιβάλλεται- σε κάθε μέλος της όποιας κοινότητας ανήκει, να συμμετέχει ενεργά. Εκεί η όαση της μουσικής ανήκει σε όλους, είναι κάτι απαραίτητο και καθημερινό, και συνοδεύει κάθε στιγμή της ζωής. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Τα παιδιά. Οι μαθητές μου. Μαζί τους μαθαίνω να κοιτάω τη ζωή από άλλα πρίσματα, πολλά και διαφορετικά, σαν τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Τα παιδιά μέσα στη μουσική αποκτούν μια μαγική υπερένταση, τα μάτια λάμπουν, και τα κουτσοδόντικα χαμόγελα αστράφτουν. Τα παιδιά που χάνονται στον λαβύρινθο της μουσικής και δεν πρόκειται ποτέ να βγουν ποτέ από αυτόν, βουτούν σε μια άλλη όαση.</div><div style="text-align: justify;"> </div><div style="text-align: justify;">Γίνονται οι δάσκαλοι, οι φίλοι και συνάδελφοι μου. Ίσως από τις πιο σημαντικές οάσεις που έχω συναντήσει σε αυτή τη διαδρομή. Προχωράμε μαζί στηρίζοντας ο ένας τον άλλο σε ένα μεγάλο μονοπάτι όπου ο καθένας ψάχνει να βρει τα δικά του κακοτράχαλα μονοπάτια, με την ελπίδα ότι θα μας βγάλει σε μια ονειρική παραλία..</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ο κόσμος της τέχνης με όλα του τα παρκλάδια και τους ανθρώπους του είναι η όμορφότερη όαση όπου μπορεί κάποιος να ανήκει.....</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div><div style="text-align: justify;"><br /></div></div>biankahttp://www.blogger.com/profile/18113963778628873484noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9068220187296266704.post-69587641933202262762009-06-15T09:41:00.002+03:002009-06-23T18:23:52.785+03:00Γιατι ακούω κόκκινο 105.5<!--StartFragment--> <p class="MsoNormal"><b><i><span lang="EL" style=" ;color:maroon;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Γιατί ακούω Κόκκινο 105.5... </span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><o:p></o:p></span></span></i></b></p> <p class="MsoNormal"><span lang="EL"><o:p><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> </span></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Γεννήθηκα σε αριστερό περιβάλλον. Δεν είχα επιλογή. Οι αριστερές απόψεις και στάσεις <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_0">ζωής</span> μπήκαν βαθιά μέσα στο </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1">dna</span> </span><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">μου. Στην <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_2">εφηβεία</span> όπως ήταν λογικό και αναμενόμενο <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_3">αμφισβήτησα.</span> Δεν ήθελα καμία σχέση με την πολιτική, και δεν ήθελα καμία σχέση με <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_4">αυτό</span> που <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_5">εκλάμβανα</span> ως καταπίεση της καλλιτεχνικής και ψυχικής ελευθερίας μου. Έφυγα και για κάποια χρόνια στο εξωτερικό και έχασα τις επαφές μου με την ελληνική πραγματικότητα. Έλα όμως που η πραγματικότητα μου ήταν και είναι πάντα η αριστερά, και έβγαινε πάντα μπροστά μου στις πολιτικές συζητήσεις. Σιγά, σιγά την αποδέχθηκα χωρίς να <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_6">φανατιστώ</span> και χωρίς να <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_7">οργανωθώ.</span> Βρήκα τρόπους να την υπηρετήσω υποχθόνια <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_8">μέσα</span> από την δουλειά μου</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">-</span><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">αυτόνομα.</span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Με τα γεγονότα του Δεκέμβρη 2008, με περιτριγύριζαν μνήμες που δεν ήταν δικές μου. Ήταν αυτές από τις ιστορίες και τις <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_9">διηγήσεις</span> των παππούδων και γονιών, αλλά και από τα βιβλία της <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_10">Ζωρζ</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_11">Σαρρή</span> τα οποία καταβρόχθιζα στην παιδική μου ηλικία. Ήθελα να ξέρω τα πάντα που συνέβαιναν όχι μόνο στην Αθήνα αλλά και σε όλη την <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_12">Ελλάδα</span>, κάθε στιγμή, κάθε λεπτό. Όμως δεν είμαι σε καμία οργάνωση ώστε να τα μαθαίνω όλα από <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_13">πρώτο</span> χέρι. Πήγα σχεδόν σε όλες τις πορείες <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_14">αλλά </span> εκεί μάθαινα μόνο αυτά που έβλεπα... Και αυτό δεν ήταν αρκετό.</span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Είπα τότε στη μητέρα μου ότι δεν ξέρω από που να <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_15">ενημερωθώ</span>, ότι οι ειδήσεις λένε μόνο ψέμματα. Και μου είπε άκου το Κόκκινο. Έτσι <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_16">μπήκε</span> στη ζωή μου αυτός ο <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_17">ραδιοφωνικός</span> σταθμός... Πράγματι, μπορούσα να πηγαίνω στο μάθημά μου και να μάθω ότι κυνηγάνε δημοσιογράφους, ή ότι χτυπάνε μεσήλικες, ότι καταστρέφουν πάρκα 5 η ώρα το πρωί, ότι προσπαθούν να δολοφονήσουν ανθρώπους που αγωνίζονται για τα δικαιώματα των συνανθρώπων τους. Στο <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_18">Κόκκινο</span> άκουσα <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_19">έγκυρες</span> ειδήσεις. Ωραία, και</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">;; </span><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Το θέμα είναι γιατί συνέχισα να τον ακούω. Διότι από τότε δεν έχει περάσει μέρα που να μην <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_20">συντονιστώ</span> στο 105.5 έστω και για μια μόνο ώρα. Αυτό που με <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_21">εκανε</span> καθημερινή ακροάτρια είναι ότι το Κόκκινο είναι γεμάτο χαρούμενους ανθρώπους. Και έτσι μπόρεσα να δω μια αριστερά έτσι όπως την ήθελα. Χρωματιστή και φωτεινή. Η σοβαροφανής εικόνα της αριστεράς σβήστηκε. Αυτή η εικόνα που την ήθελε μουντή και γκρίζα έφυγε. Ί<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_22">σως</span> να μην ήταν ποτέ έτσι, δεν ξέρω. <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_23">Μπορεί</span> να είναι απλά οι ά<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_24">νθρωποι</span> γύρω μας έτσι. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ένιωθα μια αριστερά σκοτεινή, η οποία φωτίστηκε...</span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Μπόρεσα να <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_25">ταυτιστώ</span>, να ακούσω φωνές που <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_26">εκφράζανε</span> τη δικιά μου σκέψη. Είδα <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_27">ότι</span> ένας πυρήνας από αυτό τον χώρο σκέφτεται, κινείται, και εκφράζεται με έναν τρόπο πολύ κοντά στον <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_28">δικό</span> μου.</span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style=" ;color:maroon;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Γι αυτό ακούω Κόκκινο. </span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><o:p></o:p></span></span></b></p> <p class="MsoNormal"><span lang="EL"><o:p><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> </span></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span lang="EL"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Σας ευχαριστώ όλους γιατί χρωματίσατε τη ζωή μου ακριβώς όπως την ήθελα να χρωματίσει.....</span><o:p></o:p></span></p> <!--EndFragment-->biankahttp://www.blogger.com/profile/18113963778628873484noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9068220187296266704.post-83006445781190471262009-06-11T22:01:00.005+03:002009-06-23T18:22:52.013+03:00Μπούρμπερη 1Περπατώντας το δρόμο της μουσικής ανακάλυψα αμέτρητα μονοπάτια. Άλλα πάνε από δω και άλλα από εκεί. Διασταυρώνονται, χωρίζουν, ενώνονται, και χωρίζουν ξανά. Σαν μια σπείρα που κάθε δαχτυλίδι της έχει γραμμές που το ενώνουν με το δίπλα, ή και το παραδίπλα... <div><br /></div><div>Στην αρχή της διαδρομής μου <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0">γελούσα</span> με την φράση "η μουσική είναι μια." Χιλιάδες πολιτισμοί με διαφορετικά είδη ο καθένας, με κουλτούρες και υποκουλτούρες.</div><div><br /></div><div> Σιγά σιγά είδα ότι το ένα είδος εξαρτάται από το άλλο, έμμεσα ή άμεσα. Η Τζαζ δεν θα υπήρχε χωρίς την κλασσική μουσική, ούτε μεγάλο μέρος της μουσικής της Καραϊβικής. Όπως και τα παραπάνω είδη δεν θα υπήρχαν χωρίς την Αφρικάνικη μουσική κουλτούρα. Η ελληνική παραδοσιακή μουσική εξελίχθηκε με τη βοήθεια της βαλκανικής και της τουρκικής, ή και το ανάποδο. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ποιος ήταν πρώτος. Η τουρκική μουσική πήρε από την Περσία, και η Περσία από την Νότια Ασία (Πακιστάν, Ινδία, Μπαγκλαντές) και αντίστροφα.</div><div><br /></div><div>Η μουσική των λαών <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1">αλληλοεξαρτάται.</span>..Ταξιδεύει, περνάει ωκεανούς και περνάει βουνά. Όταν φτάσει σε ένα μέρος κάθεται και αναμειγνύεται χωρίς φόβο και πάθος με τον τόπο και τους ανθρώπους του. Δεν κοιτάει χρώμα και τάξη, κοιτάει μόνο πού θα βρει ανθρώπους που την έχουν ανάγκη και που θέλουν να εκφραστούν μέσα από αυτή. </div><div><br /></div><div>Πλέον όλοι όσοι ζούμε σε περιοχές με <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_2">tv</span>, ραδιόφωνο και <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_3">internet</span> έχουμε ακούσει και χορέψει με είδη, που μέσα τους κρύβουν άλλα είδη, που μέσα τους κρύβουν άλλα είδη, χωρίς εμείς να υποψιαζόμαστε πόσοι πολιτισμοί έχουν <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_4">βοηθήσει</span> για την <span class="blsp-spelling-corrected" id="SPELLING_ERROR_5">δημιουργία</span> του <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_6">ακούσματος</span> που φτάνει στα αυτιά μας.</div><div><br /></div><div>Μέρος του εαυτού μας είναι και οι άλλοι. Πόσα έχουμε πάρει και πόσα έχουμε δώσει χωρίς καν να τους γνωρίσουμε. Τώρα που είναι δίπλα μας αντί να "<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_7">ρουφήξουμε</span>" τον πολιτισμό που φέρνουν, τους διώχνουμε. Διώχνουμε το ποτάμι αυτό που μας ανανεώνει το βάλτο μας.</div><div><br /></div><div>Προσωπικά ο βάλτος δεν μου αρέσει.....</div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div>biankahttp://www.blogger.com/profile/18113963778628873484noreply@blogger.com1