Μπούρμπερη 2

Προσωπικά ο βάλτος δεν μου αρέσει....

Γι αυτό διάλεξα πολύ προσεκτικά τα μονοπάτια που ακολούθησα όταν αποφάσισα να ακολουθήσω το δρόμο της μουσικής. Αν και κόσμος μας είναι "βαλτωμένος", η ζωή μας μπορεί να έχει οάσεις. Και ο καθένας μπορεί να ψάξει να τις βρει για να μπορέσει να αντισταθεί στο βάλτο.

Η μουσική της Αφρικής και των περιοχών όπου μεταφέρθηκαν οι κάτοικοί της. Μια μουσική που μου δίνει ζωή, που με μεταφέρει σε μαγικές διαθέσεις, καθησυχάζοντάς με για τον βάλτο γύρω μου. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι έχουν στην ιστορία τους μεγάλα βάσανα, περιβαλλοντολογικά (ζουν σε ζούγκλες και ερήμους...) αλλά και κοινωνιολογικά (αυτός ο λευκός έχει τεράστια ανάγκη να επιβεβαιώνεται πάντα με τον χειρότερο τρόπο..). Έφεραν την ισορροπία στη ζωή τους δημιουργώντας μουσική με βάση την άμεση καθημερινότητά τους, μουσική που επιτρέπεται- αν όχι επιβάλλεται- σε κάθε μέλος της όποιας κοινότητας ανήκει, να συμμετέχει ενεργά. Εκεί η όαση της μουσικής ανήκει σε όλους, είναι κάτι απαραίτητο και καθημερινό, και συνοδεύει κάθε στιγμή της ζωής.

Τα παιδιά. Οι μαθητές μου. Μαζί τους μαθαίνω να κοιτάω τη ζωή από άλλα πρίσματα, πολλά και διαφορετικά, σαν τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Τα παιδιά μέσα στη μουσική αποκτούν μια μαγική υπερένταση, τα μάτια λάμπουν, και τα κουτσοδόντικα χαμόγελα αστράφτουν. Τα παιδιά που χάνονται στον λαβύρινθο της μουσικής και δεν πρόκειται ποτέ να βγουν ποτέ από αυτόν, βουτούν σε μια άλλη όαση.

Γίνονται οι δάσκαλοι, οι φίλοι και συνάδελφοι μου. Ίσως από τις πιο σημαντικές οάσεις που έχω συναντήσει σε αυτή τη διαδρομή. Προχωράμε μαζί στηρίζοντας ο ένας τον άλλο σε ένα μεγάλο μονοπάτι όπου ο καθένας ψάχνει να βρει τα δικά του κακοτράχαλα μονοπάτια, με την ελπίδα ότι θα μας βγάλει σε μια ονειρική παραλία..

Ο κόσμος της τέχνης με όλα του τα παρκλάδια και τους ανθρώπους του είναι η όμορφότερη όαση όπου μπορεί κάποιος να ανήκει.....